De eerste week in Nepal

Namaste
Zonder enige verwachtingen wat er deze 2 maanden in Nepal allemaal op me af zou komen ben ik het vliegtuig ingestapt.Daar gaan we dan. Het enige wat vaststaat is dat ik eerst 3 weken ga helpen bij CPCS in Kathmandu om straatkinderen te resocialiseren in de samenleving en vervolgens 5 weken ga reizen om Nepal verder te ontdekken. Ik ben nu bijna een week in Kathmandu, al voelt het alsof ik hier al weken ben. Het is overweldigend. Zoveel lieve mensen, de bijzondere stad en elke dag brengt onverwachte dingen met zich mee.Maar vaak worden de belevenissen die je totaal niet verwacht de belevenissen die je bijblijven.


01-09
Aangekomen op het vliegveld gaat alles heel soepeltjes en gelukkig is onze bagage ook veilig meegereisd. Maar die kun je dan ook moeilijk over het hoofd hebben gezien door een felgele flightback. Bepakt en beladen stappen we de auto in op weg naar het appartement. Het verkeer is echt een grote chaos. ik hoor alleen nog maar getoeter en merk al snel dat degene met de grootste auto standaard voorrang heeft. Tja verschil moet er zijn he. Er is echter een uitzondering, want plots mindert iedereen vaart voor een koe die op zn gemakje tussen alle autos doorstapt. Ook niet zo gek als je bedenkt dat je hier voor het verwonden van een koe al snel een gevangenisstraf boven je hoofd staat. Afgezet bij het appartement begrijpen we van de chauffeur dat er eind van de middag iemand van de organisatie zal langskomen. Ik weet genoeg. Ik pak een deken en val gelijk in slaap. Rond 16.00 wordt ik weer wakker en verwonder me over de kamer waar ik in ben beland. Paarse muren, witte gordijnen met grote blauwe bloemen en het pronkstuk van de kamer een enorme blauwe klamboe met geborduurde bloemetjes. Ik voel me gelijk thuis. Rond 18.00 was er nog steeds niemand langsgekomen. Gelukkig vinden we nog wat rijst in de kast en kunnen we ons prima redden. Tijdens het eten valt de stroom uit, maar gelukkig zijn we goed voorbereid en kunnen we gelijk onze hoofdlampjes uit proberen. We besluiten al snel weer te gaan slapen, want de volgende dag zullen de Belgen al vroeg op de stoep staan.

02-09
08. 15 worden we wakker met het idee dat ieder moment de bel zou kunnen gaan. De bel ging uiteindelijk om half 11, maar i.p.v. de Belgen, stond er een vreemde man voor de deur. Hij was gestuurd om ons mee te nemen naar het Child protection centre and services. Het was 30 minuten lopen door kathmandu en hoewel hij telkens de wijken voor ons opschreef, wist ik stiekem al dat ik de weg niet terug zou vinden. Aangekomen bij CPCS jongenscentrum, was onze contactpersoon nog niet aanwezig, dus werd ons door een man een beetje de gang van zaken uitgelegd.
Even in een notendop: Er is een shelter waar de straatkinderen in en uit kunnen lopen. Zij krijgen daar te eten, educatie en mogen er s nachts slapen. Wanneer zij gedurende een maand vaak in de shelter te vinden zijn en dus niet meer kiezen voor het straatleven, kunnen ze ervoor kiezen om in het jongenscentrum/meisjescentrum te gaan wonen. In de centra wordt eerst gekeken of familiehereniging nog een optie is. Een groot gedeelte van de kinderen zijn het straatleven namelijk per toeval ingerold, maar durven niet meer naar huis of zijn verdwaald. Wanneer familiehereniging niet mogelijk is of het niet goed gaat, blijven ze in de centra. Daarnaast is er nog een kliniek waar de straatkinderen worden opgevangen als hun iets mankeert. Voor meer informatie verwijs ik u door naar de site: cpcs.nl :P

Wij waren nu in het jongenscentrum. De meeste jongens waren naar school, maar de New boys, die pas in maart kunnen beginnen met school, zaten rustig voor de televisie. We worden voorgesteld aan de kinderen, maar die vinden de tv een stuk interessanter. Dan maar richten op de paar kindertjes buiten die met wat met autobanden aan het rollen zijn. We doen mee en al snel gaat het van banden rollen, naar banden opstapelen, naar over banden springen en uiteindelijk ben je plots de bok en komen alle kinderen naar buiten om bokje te springen. Als er een schaap over de bok springt volgen er meer, zullen we maar zeggen. Ze vinden het geweldig en weten van geen ophouden. Gek eigenlijk dat er zoveel vrijwilligers langskomen en nog nooit iemand met ze ging bokje springen.
Rond een uur of 13.00 kwam er opeens een auto het plein opgereden. Daar was Inge, de belgische vrouw. Zij was net bij een nieuw huis wezen kijken voor de meisjes. Het huis waar ze nu in zaten stonk enorm omdat de huisbaas vertikte iets te doen aan de riolering. Morgen konden ze misschien al het contract rondkrijgen en dat betekent dat we ook kunnen meehelpen bij het schilderen en opknappen van het huis. Als we vragen naar de vermissing van de Belgische meiden, blijkt dat ze hun vlucht in Istanbul hebben gemist en dus pas morgen komen.

Aan het eind van de dag konden we gelukkig met de auto afgezet worden bij het appartement. Tijdens de autorit heb ik zoveel mogelijk herkenningspunten opgeschreven om de volgende dag de weg te kunnen vinden. (Al had ik het waarschijnlijk ook prima weten te vinden als ik gewoon rechts was ge gaan wanneer ik dacht dat we links moesten, toch nine?)
s avonds lekker pasta gegeten met courgette, o nee oeps toch komkommer. Tja, we vroegen ons in de winkel al af waarom ze geen komkommers hadden.

03-09
Jaaaa, daar zijn ze dan, de belgen. We maken ze een beetje wegwijs, maar willen daarna graag slapen, begrijpelijk. Wij wachten ondertussen in het zonnetje op de oprit, tot ze wakker worden. Rond een uur of 12.00 is de eerste wakker, maar de rest volgt niet. Dus met het briefje met herkenningspunten in de hand, beginnen we met ons drietjes aan de tocht naar het boyscentre. Het oversteken is nog wel wat wennen. Overal zijn zebrapaden, maar die man die die strepen heeft gemaakt was echt zijn tijd aan het verdoen, want het verkeer ziet het meer als een finishstreep.
Toch gaat steeds beter. Niet twijfelen, flink de pas er in, maar wel goed uitkijken. Het is eigenlijk net een computerspelletje, alleen missen de drie levens in de hoek.
Veilig aangekomen bij cpcs vinden we Sabim en Subas achter de deur. Ze schrikken op en schreeuwen Miss, miss, en doen een bokje na. Het is snikheet, maar oke we gaan bokje springen. Even uitrusten aan de tafel is er niet bij, want meteen klappen ze op mn hand en is het volgende spelletjes begonnen, handjeklap. Ze vinden alles leuk, zolang er maar naar ze gekeken wordt. Pauli, Pauli schreeuwt eentje en hangt aan het voetbalgoal zonder net. Ik kijk op en voor je het weet hangen er nog 10 aan het goal. Grappig genoeg, ben ik nog te naief om te begrijpen dat dit principe voor alle spelletjes geldt, wanneer een jongetje op mn rug klimt. De andere kinderen lijkt het ook wel wat en ze klimmen in de palen en springen als aapjes op mn rug. Een ding is me al wel goed duidelijk, deze kinderen kennen bepaald geen angst. Iedereen ligt dubbel, maar wanneer de vierde erbij opspringt, zoek ik toch maar snel een tafel om ze weer veilig op de grond te zetten! Rond 16.00 is het etenstijd: Pasta op Nepalese wijze. Dit betekent niet veel meer dan pasta met onwijs veel pepers knoflook en ui.

04-09
Yeeeh, ik weet de weg uit mn hoofd. iedereen netjes afgezet bij cpcs. Eerst hebben we een meeting met Inge om te praten hoe we het opgehaalde geld het best kunnen besteden.
Na de meeting, komen er kleurplaten te voorschijn. De kinderen vinden het geweldig en doen erg hun best om dezelfde kleuren te gebruiken als het voorbeeldje. Ook niet zo gek als je bedenkt dat de kinderen een puntensyusteem hebbeen om aan spulletjes te komen. Als de tekeningen af zijn, moeten de potlodenweer ingeleverd worden en hangen we de tekeningen op. Bibek neemt me mee naar het slaapvertrek waar hij achter in de kast onder boek, verwikkeld in een broek een tekening te voorschijn haalt. Het is de budhatekening waar hij al 2 dagen toegewijd mee bezig is geweest. Hij maakt een gebaar dat hij de tekening voor mij heeft gemaakt. Ik vind het prachtig, maar vraag voor de zekerheid nogmaals of die echt voor mij is bedoeld. Hij schud zachtjes met zn hoofd, maar lacht tegelijk. Hmm verwarrend, wat bedoelt hij nou. De social worker vraagt het, maar hij moet alleen maar lachen. We besluiten de tekening op te hangen bij de andere tekeningen, maar zodra de social worker weg is, klimt hij op het bed en haalt voorzichtig de vier kleine tapejes los. Oke het is me nu wel duidelijk en neem de tekening dankbaar in ontvangst. Later blijkt dat het schudden met het hoofd hier niet symbool staat voor 'nee' maar juist voor oke, gelukkig maar. Gek, wat kan zo'n klein verschil toch voor veel verwarring zorgen dan.

05-09
Vandaag wordt er een rooster gemaakt voor de vrijwilligers. Chantal en ik gaan vandaag naar het meidencentrum. Het meidencentrum is een stuk kleiner dan het jongenscentrum en echt buiten spelen wil er niet. Bij binnenkomst wordt gelijk duidelijk dat meiden toch weer heel anders spelen dan jongens. Een meisje pakt gelijk haar tubetje met henna om onze handen te beschilderen, ons haar wordt ingevlochten. Ook onze ogen met make up en onze blanke huid wordt aandachtig bestudeerd. Zo aandachtig zelfs dat een meisje zich afvraagt of ik misschien een infectie heb en wijst naar alle moedervlekken op mn arm. Bijzonder waar kinderen zich toch over kunnen verwonderen. De fotocamera vinden ze ook geweldig en dan vooral het feit dat je het klepje zo kan draaien om een selfie te maken. Al snel worden er allerlei poses bedacht en na een uur en vele fotos verder, weet ik zeker dat ik deze kinderen in ieder geval niet zal vergeten.

06-09
Met een paar kinderboeken, ballonnen en een strandbal onder ons arm, vertrekken we s ochtends al vroeg naar de kliniek. Hier worden de straatkinderen opgevangen met de meest uiteenlopende dingen. Zo is de een verkouden, is de ander in zijn oor gebeten door een aap en weer een ander loopt met een rekje door een messteek in zijn rug. Maar toch loopt iedereen hier met een Hass (glimlach) rond. Ze leren ons nepalese woordjes, doen googletrucjes en kijken wie het beste papierenvliegtuigje kan vouwen onder het genot van popcorn. Toch wordt het pas echt feest als we smiddags de strandbal erbij halen en lummeltje beginnen te spelen. De medewerkers die zich normaal gesproken, bescheiden opstellen, zien de kinderen genieten en worden zo enthousiast, dat ze zelf ook fanatiek mee beginnen te doen. Misschien iets te fanatiek, want wanneer de bal voor de zoveelste keer uit de boom wordt gevist zit er toch echt een klein gaatje in. Maar een kliniek zou geen kliniek zijn, als ze geen pleisters hadden en gelukkig is de bal snel weer gemaakt. Ook de ballonnen zijn een groot succes. Eerst worden de ballonnen nog vrolijk opgeblazen en in de lucht gegooid, maar opeens krijgt er eentje de waterton in de gaten, wat gelijk aanstalten geeft voor een reusachtig waterballonnengevecht. Wat een geweldige afsluiter van de dag en drijfnat, maar met een voldaan gevoel verlaten we de kliniek.