Verwacht het onverwachte

We maken hier in Nepal lange dagen. Nepalesen gaan hier om 21.00 slapen en staan om half 6 alweer naast hun bed. Iets waar we met zn allen maar moeilijk aan kunnen wennen. Wij gaan dus nog steeds pas rond een uur of 00.00 slapen, maar worden dan vaak alweer rond 07.00 gewekt door blaffende honden, kraaiende hanen en niet vergeten de gezamenlijke poort die telkens met een klap dichtvalt. De dagen zijn lang, maar o zo leuk. Elke dag sta ik op en ben ik weer benieuwd met welke ervaringen ik s avonds mn bed weer in duik.


06-09
Nadat we gisteren uiteten zijn geweest, is Chantal helemaal niet lekker geworden en ligt vandaag met koorts in bed. Rond een uur of een besluit ik toch nog even alleen naar het boyscentre te gaan. Aangekomen bij cpcs staat Sabin al achter de deur om me te laten schrikken. Ik weet dat je je niet te veel moet hechten aan de kinderen hier, maar als ik dan toch een jongetje mee mag nemen... :P Het is superdruk bij het boycentre, want ook de schooljongens zijn op zaterdag vrij, (zondag moeten ze wel naar school). Ze vragen meteen of ik weer ballonnen in mn tas heb of ander speelgoed? Ze kijken me wat beteuterd aan. Ik weet niet wat andere vrijwilligers doen, maar ik pas er voor om telkens Sinterklaas te gaan spelen. Het moet toch ook gewoon lukken, met de spullen die er al zijn! Wanneer ik met een oudere jongen aan de praat raak, besluiten we een soort estafette te doen met hindernissen en water. Concreet gezegd. De eerste persoon haalt met een kopje water uit een emmer en moet dat zo snel mogelijk in een andere emmer weten te gooien die 30 meter verder op staat. Vervolgens moet hij het kopje zo snel mogelijk weer terugrennen, zodat de volgende persoon kan beginnen. Echter om het niet heel makkelijk te maken, staan er onderweg hindernissen. Over een bank lopen, in de banden springen, over de tafel klauteren en een rondje om de emmer. Ze vinden het geweldig, zijn fanatiek en stralen. Ikzelf ben ook erg blij, nu er een spel bij gekomen is, waarbij ik zelf niet helemaal fysiek uitgeput raak.
Ik besluit vandaag niet te lang te blijven, omdat chantal nog steeds ziek in het appartement ligt.

07-09
Zondag en maandag zijn onze vrije dagen. Via Inge, de contactpersoon, hebben we geregeld dat we deze dagen naar een vriend van haar kunnen in de bergen. Helaas gaat het met Chantal steeds slechter en blijven we in het appartement. Het wordt een echte zondag, lekker uitslapen, beetje opruimen en alvast bekijken waar we na de drie week vrijwilligerswerk naartoe kunnen gaan. We maken er maar het beste van en kijken s avonds gezellig een filmpje op de Ipad. Hopelijk gaat het morgen weer wat beter.

08-09
In Nepal zijn in de maanden September en Oktober veel festivals. Lucky us!! Vandaag is het begin van het Indra Jatra festival. Het grootste Nationale festival van Nepal. Het festival staat in het teken van de godin Durga. Deze godin wordt dezer dagen vereerd en vertoond! De vertoning is mogelijk doordat de Godin Durga voortleeft in een jong meisje, de Kumari. Het schijnt een groot spektakel te zijn en wil het graag bezoeken. Maar omdat chantal nog niet is opgeknapt en de rest nog in de bergen zit, zal ik het toch echt zelf moeten regelen. Ik trek mn stoute schoenen aan en klop aan bij de buurvrouw, waarvan het appartement is. Wie weet gaan zij vanmiddag ook wel heen of kunnen ze mij in ieder geval uitleggen hoe ik er moet komen. Onder het motto: Nee heb je en ja kun je krijgen. En of het een ja werd. Ze pakt een groot vel papier en tekent alles voor me uit, onder het genot van marsepein. Daarna krijg ik een hele rondleiding door haar huis, van het kleine bidhoekje tot aan de grote partyzolder voor al haar feestjes! Ze nodigt ons gelijk uit voor haar volgende feest 20 september. Op 20 september komt haar zus na 16 jaar weer voor 3 weekjes terug uit Australie met haar dochter, dus is het de hele dag feest op de partyzolder: spelletjes, muziek en vooral heel veel eten. Dat ik de zus en dochter helemaal niet ken, lijkt geen probleem te zijn als ik hoor dat ze al haar vriendinnen en de hele buurt ook heeft uitgenodigd! Tja het mag duidelijk zijn, ons appartement bevind zich in de rijkere buurt van Kathmandu. Dit wordt nog eens bevestigd als ik vraag naar de bewoonster van een paar huizen verderop. Ik verwonder me namelijk al een week over het grote huis, want het is van onder tot boven zacht paars geverfd. Nee ik overdrijf niet, zelf de deuren en de kozijnen zijn paars. Als ik ernaar vraag, ligt ze gelijk dubbel. Ze vertelt me dat de vrouw nogal een obsessie heeft om alles in een kleur te verven. Elke kamer in het huis heeft dus een andere kleurr. Haar keuken is bijvoorbeeld helemaal blauw. (Ja mam ik weet dat onze keuken ook blauw is, maar zij neemt het echt bloedserieus. Lees: er mogen geen spullen in staan die een andere kleur hebben) De lepels zijn blauw, het koffiezetapparaat is blauw en zelfs de koelkast, tja je raad het al BLAUW. Ze wijst naar een grote houten kast. Kijk die kast heb ik van haar gekregen, want het nam te veel ruimte in beslag in haar bruine kamer. Dan komt het zoontje naar boven. Hij heeft opgevangen dat ik uit Nederland kom en laat trots zijn schriftje zien met alle eindstanden van het WK. We kletsen wat en vraagt of ik kan schaken. En voor je het weet is het schaakspel uitgepakt. Hoewel ik erg mijn best doe, wint hij met gemak. Daarna vertel ik dat ik weer even naar huis moet om te kijken hoe het met Chantal gaat. De buurvrouw loopt mee en bied aan nooddles te maken voor chantal en mij. Beter een goede buur dan een verre vriend.
Na de noodles en de ibiprofen knapt Chantal wat op, waardoor we smiddags toch samen naar het Indra Jatra festival kunnen gaan. Aangekomen op het durbarsquare staat het al bomvol mensen. Wanneer de kumari precies zal verschijnen is niet duidelijk. Ergens tussen 16.00 en 17.00. Iedereen kijkt gespannen naar de prachtige versierde wagen, waar de kumari op zal worden voort getrokken. Rond de wagen staan trommelaars om haar te verwelkomen. Alleen moet ik wel zeggen dat als ik de kumari was, ik er eerder voor op de vlucht zal slaan. Man wat een herrie kunnen die maken. Het klinkt alsof een klein kind een concert geeft op de gehele pannenset van zn moeder. Maargoed na ruim een half uur in de mensenmassa en verdoofd door de trommels is ze daar dan eindelijk. Ik maak snel een foto, maar als ik de tweede foto wil maken is ze al gedraaid naar de andere kant, zodat de president op het balkon haar goed kan zien. Dan klinken er 4 geweerschoten en weg is de kumari. Alhoewel het moment opzichzelf erg kort was en we veel niet hebben kunnen zien, wass het een erg bijzondere ervaring.
s avonds krijgt Chantal enorm hoge koorts. Dat het smiddags beter leek te gaan, was de illusie van de ibiprofen. Het kan zo niet langer en bellen de Canadese kliniek. Morgen een afspraak om 09.00

09-09
Om 08:30 staan we in de Canadese kliniek, niet bepaald hetgene waar je op hoopt de tweede week van de reis. Maargoed na een gesprek met de dokter en een onderzoek, blijkt het dat Chantal een agressieve bacterie te pakken heeft. Erg vervelend, maar de dokter kan het toch nog positief brengen. Als je deze bacterie hebt gehad, heb je Nepal pas echt goed ervaren. S middags ga ik nog even langs het meidencentrum, maar na een paar uur spelletjes spelen en kleuren, ben ik kapot. Ook Mirthe heeft buikpijn, dus gaan we naar huis en ik val in no time in slaap. Morgen weer een dag.

10-09
Vandaag weer een ochtend bij CPCS. Dit keer geen activiteit maar een informele engelse les. We hebben kaartjes gemaakt met Engelse woorden plus het Engelse woord erbij getekend. Woorden als dog, wheel, table, racket. Eerst oefenen we de woorden door de kaartjes te laten zien en de woorden na te zeggen en daarna is het tijd voor het leuke deel. We verspreiden de voorwerpen over het plein en ik ga in het midden staan. Wanneer ik een voorwerp schreeuw, moeten ze zo snel mogelijk naar het voorwerp rennen en weer terugkomen. Laat de jongens rennen en ze vinden het geweldig. En naast het rennen blijkt dat ze de woordjes nu ook perfect kennen. Win win situatie! Daarna is het snacktime, dit keer aardappelen. He he, na al die rijst met curry verlang ik best naar een beetje hollands eten. Het is heerlijk, we hebben ons helemaal zat gegeten en s avonds zitten we nog steeds best vol. Leyla, een van de belgische meiden, en ik besluiten eens langs de kleine kraampjes bij de supermarkt te kijken, of er nog iets kleins is om te eten. De vreemdste snack komen we tegen, van gekke deegballen tot gefrituurde oreos (bestaat dat ook in Nederland?) We hebben geen idee, maar een Nepalese man adviseert ons een gek gefrituurd hapje aan. En gelukkig, het is nog lekker ook! Terwijl we aan het eten zijn, komt er een straatkind bij ons staan: Im hungry. We zeggen hem dat we hem niet gaan geven en vertellen over CPCS, maar dat weerhoudt hem niet om weg te gaan. Ik wordt er nogal ongemakkelijk van, mede door alle Nepalezen die maar blijven kijken ( Nepalezen kennen namelijk geen enkele gene voor staren) Zullen die westerlingen hem iets geven of niet? Ik verbreek de ongemakkelijke situatie door op een Nepalese staarder af te stappen en te praten over het gebeuren. Hij bevestigd gelukkig dat de kinderen niet uit zijn op eten, maar op geld om drugs te kopen, want er zijn genoeg organisaties (NGO;s) waar hij terecht kan. En daarnaast als hij op straat kan overleven, weerhoud het hem om naar een organisatie te gaan of van de drugs af te komen.

11-09
Vandaag een rustige dag op CPCS. De kinderen zijn in groepjes weg om nieuwe kleren te kopen. Helaas kunnen wij als blanken niet mee, want dan zouden de prijzen fllink omhoog schieten. We bereiden wat lessen en activiteiten voor en gaan smidddags naar Durbarsquare. Op de weg ernaartoe komen we langs een klein parkje. Hier zien we de verschrikkelijke gevolgen die het straatleven kan hebben op kinderen. Een groep meiden en jongens van rond de 16 trekken erg de aandacht doordat ze vechten om een plastic zakje met lijm. Ze kijken slecht uit hun ogen en leven compleet in hun eigen wereldje. Verschrikkelijk om te zien. Een jongen houdt het zakje hoog boven zijn hoofd, terwijl 2 meiden huilend aan zijn kleren trekken. Het besef van straatkianderen wordt nu echt pijnlijk duidelijk.

Aangekomen bij durbarsquare, komt er gelijk een gids op ons af om ons alles te vertellen over het Indra Jatra festival en de kumari. Het is best interessant, maar de uitleg lijkt niet op te houden. Telkens als hij uitgepraat lijkt te zijn... ' Oke, just one more thing'. Nu zou je zeggen dat ik nu alles weet, maar het tegendeel is waar. Alles wat hij vertelt roept eigenlijk alleen maar weer meer vragen bij me op. Maar het is natuurlijk lief bedoeld.
Als ik rustig op een stoepje zit te wachten op de anderen, loopt er opeens een man langs me met een soort houten dwarsfluiten. 1200 nr! zeg hij. Ik vind het best grappig, maar ga geen houten fluit kopen voor ruim 10 euro. Ik zeg voor de grap 200nr, omgerekend 1,50. Hij kijkt me wat onverschillig aan, maar zet door. Oke 1000nr special for you! Ik vertel hem dat ik die fluit niet hoef, maar het kwaad is al geschied, want als ik verder loop, loopt hij rustig mee. 800nr is good price! Ik zie de lol er wel van in, maar dit is wel echt een doorzetter. Na 10 minuten is de prijs al gezakt naar 500nr. Oke oke die fluit is best grappig. we onderhandelen wat en na een minuut heb ik dan een fluit voor 3,30euro in the pocket. Dat wordt dus flink oefenen thuis! :P

12-09
Om half 10 begint de english morningclass, die wij vandaag weer voorzien. het thema is animals. Eerst leggen we weer te woorden uit en zeggen ze het na. Daarna leggen we alle plaatjes van de dieren in het midden en mogen ze een voor een naar het midden. Er wordt in het engels een dier gezegd en diegene moet het juiste plaatje aanwijzen wat erbij hoort. Dan komt het leukste spelelement: Iemand krijgt de taak om een dier uit te beelden en de rest moet raden in het engels welk dier het is. We merken dat dit voor sommige best spannend is, omdat we aanvoelen dat we bepaalde straatverhoudingen doorbreken. Bij dit spel komt iedereen aan de beurt en moet zich kwetsbaar durven opstellen. Er is geen mogelijkheid om eruit te komen dmv vechten. Toch verloopt alles prima. Ik denk doordat ze ons al vertrouwen en doordat we iedereen helpen als diegene er niet uitkomt.
Dan hebben we een meeting met Inge over het geld. Het geld gaat naar winterkleren voor de kinderen, een picknick in Godavari, een vrijwilligerskast en de rest moet nog bekeken worden. De vrijwilligerskast wilden wij zelf erg graag en Inge vond het ook een erg goed idee: Waarom heb ik daar nooit eerder aan gedacht? Door een vrijwilligerskast kunnen ervaringen en informatie over engelse lessen, activiteiten en kathmandu zelf worden doorgegeven. Zo hoeven de volgende vrijwilligers niet telkens opnieuw het wiel uit te vinden.
smiddags gaan we weer naar Durbarsquare om het einde van het Indra Jatra festival bij te zien. We zijn ruim op tijd dus lopen we weer wat rond tussen de tempels. Opeens ontdekken we een klein steegje en aan het eind van het steegje is een schattig pleintje met piepklein winkeltje. Hoogstens 10 m2. Als we het winkeltje inlopen, begint de man vrolijk met ons te praten. Blij dat mensen zijn verstopte winkeltje hebben weten te vinden. Als Leyla en Elien ook nog wat besluiten te kopen is het feest compleet. Hij vertelt van alles over zijn leven en nodigt ons uit om s avonds weer te komen om zijn home made wine te proeven en te feesten met zijn familie. We lopen snel terug om een goed plekje te veroveren op de tempel om het festival goed te kunnen bekijken. Wanneer de kumari zal verschijnen is ook nu weer een raadsel. Ergens tussen 16.00 en 18.00 wordt ons verteld. Om 17:00 wordt de menigte voor ons steeds groter en ons plekje op de tempel steeds krapper. Opeens is het dan toch echt begonnen. Door de menigte Nepalezen heen baant zich een soort fanfare van trommels en fluiten, verklede personen met maskers en een Nepalese versie van de Chinese draak. Dan wurmt een groep politieagenten zich tussen de menigte en maakt plaats voor de kumari. Wanneer de Kumari dan na lang wachten verschijnt, juichen de Nepalezen uitbundig en maken fotos. Het is te vergelijken met het blije gejuich, wanneer Nederland een belangrijke wedstrijd wint op het WK. De kumari zal een hele rit maken door de stad en zal vanavond weer terugkeren.
S avonds bezoeken we de vriendelijke man opnieuw in zijn winkeltje. De hele familie is aanwezig in het piepkleine winkeltje en samen eten we momo en drinken we zijn home made wine van ruim 40% tussen de tassen en tapijtjes. Plots horen we weer een hoop gejuich en geschreeuw van buiten. De stoet is teruggekeerd. Het lukt ons om een heilige banaan van de kumari te vangen, maar moeten dan snel wijken voor de man met het rode masker, die iedereen de stuipen op het lijf jaagt. Voor hem gelden de regels van de wet niet en hij rent, springt en duikt in de menigte alsof de duivel bezit van hem heeft genomen. Erg indrukwekkend om te zien, maar ook oppassen geblazen dat je niet verstikt in de duwende menigte. Je kunt het eigelijk zien als een groot kat en muis spel tussen het angstaanjagende masker en het publiek. Na dit spel gaat het keihard regenen en besluiten we afscheid te nemen van de familie en het bijzondere festival.

13-09monkeytemle
maar als we aankomen bij het boyscentre gaat het kei en keihard regenen. Het hele plein is ondergelopen, een paar jongens zien de lol ervan in om toch te gaan voetballen, maar de meeste kiezen toch voor de televisie. Daar gaat het plan, de kinderen hebben nergens zin in, maar gelukkig is er net een hilarische nepalese kinderfilm begonnen, dus we kijken met zn allen gezellig een filmpje.
smiddags gaan we naar de Monkeytemple. Om bij de monkeytemple te komen moeten we met 2 verschillende chuck chucks. Een redelijk gammel autootje met 3 wielen. De chauffeur zit voorin en achterin kunnen volgens Nederlandse begrippen 8 mensen zitten. Wat een belevenis was dat. De eerste chuck chuck naar durbarsquare lijkt al vol te zitten, maar daar denkt de chauffeuse heel anders over. Ik mag me naast de chaufeusse proppen voorin en de rest moet zich achterin erin wurmen. Nouja echt erin wil niet meer, dus een van de meiden hangt achter aan de chuckchuck op het opstapje. Gelukkig zijn we al snel op durbarsquare en mogen we in een andere chuckchuck, hier kunnen we wel rustig zitten. Nouja dat denken we nog in het begin, want tijdens de rit lijkt het wel of de chauffeur het wereldrecord mensen proppen in een chuckchuck wil verbreken. Op een gegeven moment tel ik zon 14 mensen achterin en wordt de weg steeds onbegaanbaarder. We worden van links naar rechts geslingerd en zijn zijn dus letterlijk dichter tot elkaar gekomen die rit! Maargoed aangekomen bij de monkeytemple bleek dat de prijs, kwaliteit verhouding klopte, want we hebben uiteindelijk maar 18 cent per persoon betaalt ;)

Daar staan we dan aan de voet van een enorme stijle trap naar boven en zoals de naam al doet vermoeden, wordt je op de tocht naar boven bestudeerd door enorm veel apen. Ik maak bij de start al een grote beginnersfout om een aap recht in de ogen te kijken en hij laat gelijk zijn tanden zien. (Volgende keer toch misschien handiger om van te voren het informatieboekje te lezen i.p.v. achteraf). Maargoed van je fouten leer je en als je de apen gewoon negeert is er niets aan de hand. Nouja op nog een grote uitzondering na. Want als we bijna boven zijn, hangt er plots een aap boven ons hoofd! Ik schrik me kapot en ren de trap op. Blijkt dat een van de belgische meiden een banaan aan het eten is! Wat hebben we ons kapot gelachen, daar zou je toch geen informatieboekje voor nodig moeten zijn :P

Bovenaan blijkt de hele tocht het allemaal waard te zijn. (ook al worden we hier niet alleen bestudeerd door de apen, maar ook door locals die telkens stiekem foto's proberen te maken, maar dat mag de pret niet drukken) Het uitzicht en de enorme tempels zijn prachtig. Het is de bedoeling om telkens met de klok mee om de tempels te lopen en aan de gebedsrollen te draaien. Door aan de gebedsrollen te draaien worden de geschreven gebeden, meegenomen met de wind en verspreid over de mensen. Het is een vredige plek, overal gekleurde Nepalese gebedsvlaggetjes, uitzicht over heel Kathmandu en de kleine monniken die tussen de tempels een balletje trappen. Echt een geweldige dag.

14-09
Om half 7 gaat de wekker, want vandaag gaan we met alle rehab kinderen, de kinderen die nog niet naar school kunnen, picknicken in Godavari, een plek in bergen naast Kathmandu. In Godavari is een huisje van CPCS, dat gebruikt wordt voor verschillende trainingen voor de kinderen en voor leuke uitje zoals nu. De stereo wordt gelijk geïnstalleerd en de bollywood muziek is door het hele huis te horen. Echt een gezellige boel. De kinderen, en wij natuurlijk ook, dansen, zingen en spelen spelletjes. Na een uurtje is het tijd voor een soort pinataspel. Er word een pot met snoepjes aan een touw gehangen en ombeurten moeten de kinderen proberen met een stok de pot kapot te slaan. Het is een hilarisch gezicht. De een na de ander loopt regelrecht de bosjes in of loopt dreigend met de stok op de kijkende omstanders af. Na een tijdje probeer ik het zelf. 14 stappen heb ik uitgerekend. Maar als ik een poging doe, sta ik nog ruim 5 meter verwijderd van de pot. Het is moeilijker dan het lijkt.
smiddags lopen we naar een grote verlaten tempel, waar de kinderen kunnen zwemmen. Missschien vroeger een verlaten badhuis geweest? Ik heb geen idee, maar het is een sprookjesachtig gezicht. De oude tempel, de bergen op de achtergrond, de gekleurde gebedsvlaggetjes in de bomen en de kinderen die spetteren in het water. Na het badderen, zijn veel kinderen aan het bibberen, maar zonder miepen lopen de kinderen vrolijk terug naar het huisje. Daar stond een heerlijke uitgebreide maaltijd al op ons te wachten. De matten worden snel op de grond gelegd en de enorme borden rijst met vlees, tofu, broccoli en veel niet te plaatsen producten worden uitgedeeld. Was ik eerst nog wat onwennig in het eten met mn handen, is het er nu al helemaal ingesleten. Eigenlijk is het ook maar een gek idee om rijst te eten met een vork, want alle rijstkorreltjes kunnen zo door de spleetjes heen vallen? Het is overheerlijk, maar zo ontiegelijk veel. Echter de jongens kijken er niet van op en scheppen wel drie keer op. Ik kijk mn ogen uit, wanneer zelfs het kleinste jochie van de groep, meer op blijkt te kunnen dan ik! Dan is het tijd om terug te gaan. Een indrukwekkende, maar vermoeiende dag. Niet alleen voor ons, blijkt al snel, want veel kinderen vallen op de terugweg al inslaap.

15-09
Hoewel de anderen naar Patan gaan, blijven Chantal en ik een dagje thuis. Even bijslapen, opruimen, rustig douchen en onze kleren wassen. Rond een uur of 3 besluiten we de buurt nog even te verkennen. Maar veel is er niet te beleven. AAls we teruglopen, komen we langgs een grote school, waarvan de kinderen net vrij zijn. Opvallend genoeg dragen ze dezelfde uniformpjes als de schoolgaande kinderen van CPCS.. En jawel hoor al snel zien we allemaal bekende gezichten. We lachen met de kinderen en praten met hun leraren. We mogen zelfs een kijkje nemen in de school. Erg leuk om eens te zien, waar de kinderen elke dag heen gaan. De klaslokalen zijn wat sober en donker, maar worden nog wat opgefleurd door allerlei werkjes en tekeningen aan de muur. Wat een verassing op onze luie dag. Thuis staat ons nog een verassing te wachten, wanneer Mirthe lijkbleek onze kamer inloopt. Ze is er van overtuigd dat ze iets heeft horen lopen en knagen in haar kamer. O noooo, muizenn, mn grootste nachtmerrie!! En net nu hebben we ook nog eens geen elektriciteit! :O Ik sprokkel al mn moed bij elkaar en gewapend met mn zaklantaarn loop ik voorzichtig naar haar kamer. Ondertussen hoor ik het stemmetje in mn hoofd van mn moeder: Hoe kun je nu zo bang zijn voor muizen, zo n klein beestje is veel banger voor jou. Oke dan daar gaan we. Ik rammel wat met de deur en luister goed of ik wat hoor. En net als ik denk dat Mirthe het waarschijnlijk heeft verbeeld, loopt er een enorme rat langs mn voet mn kamer in. Echt serieus 30 cm lang en dan heb ik de staart nog niet eens meegerekend. Ik schrik me kapot en ren schreeuwend naar buiten. Gelukkig heeft de buurvrouw de angstkreet begrepen en komt met al haar vriendinnen naar buiten. Mn hart bonkt in mn keel en sta te trilllen op mn benen. BIG ANIMAL! BIG ANIMAL! schreeuw ik en ze loopt ons huis binnen. Wij zitten ondertussen te wachten op de trap. Na 5 minuten hadden ze de rat naar buiten weten te jagen, maar de schrik was nog lang niet uit mn lichaam. Ik verzeker de buurvrouw dat als ik nog een keer die rat zie, ik mooi bij haar op de partyzolder kom pitten! Ze moet lachen en vertelt dat ze bij een big animal, eigenlijk dacht dat er een tijger zou zijn, maar het was enkel een rat. Maargoed voor mij was die groot genoeg en het mag duidelijk zijn waarover ik die nacht heb gedroomd!

Man o man, het wordt zo wel een heel boekwerk.
Kort en bondig staat nog niet in mn woordenboek merk ik al wel :P

Bedankt voor alle lieve en leuke reacties!