Hello, goodbye
Blijf op de hoogte en volg Paulien
27 September 2014 | Nepal, Kathmandu
16-09
We wanen ons vandaag in hindoeïstische en boeddhistische sferen. Eerst bezoeken we budhanikantha, de slapende godin. Een standbeeld van ruim 10 meter dat ligt in het water. Indrukwekkend, maar een erg toeristische happening. Eerst gelokt door een 'schattig' mannetje naar een klein kamertje waar een gebed werd gezongen, waar we volgens hen na 30 secondes al 100roepies voor neer moeten leggen! Tja, beetje naief misschien, we hebben hem 5roepies gegeven voor de 'moeite'. buiten wanen we ons nog steeds, meer in toeristische sferen dan hindoeïstische sferen. Een paar rijke Indiërs vragen of ze met Chantal en mij op de foto mogen, maar voor je het weet wordt er gelijk een hele fotoshoot aan vast geplakt. We zijn echt de blanke attractie, zou er eigenlijk zo geld voor kunnen vragen. Misschien een idee om de volgende keer gewoon gezellig naast Budhanikantha ga liggen, wordt ik misschien nog slapend rijk ook! :D
Daarna beginnen we aan de tocht de berg op, waar volgens de reisgids een prachtig monnikenklooster is gevestigd. De tocht is zwaarder dan we dachten en worden onderweg vaak verbaasd aangekeken door de lokale bewoners. Ze lijken niet te snappen, waarom we niet gewoon een taxi naar boven hebben genomen. En eigenlijk vragen we onszelf dat op een gegeven moment ook wel af. Maar na een flinke wandeling staan we dan voor een enorme poort. In de deur is een klein kijkgaatje waardoorheen we stiekem een paar monniken weten te spotten. Hier moet het dan zijn. Dit keer geen toerist te bekennen gelukkig, maar het oogt ook niet alsof het voor toeristen bedoeld is.
Toch als we binnenlopen, worden we vriendelijk door een oude monnik begroet. Hij laat ons de prachtige versierde tempel zien en geeft uitleg over hun denk en levenswijze. Ook vertelt hij dat er tweemaal per dag in de tempel een ceremonie plaatsvind van 1,5u. Om 16.00 begint de volgende ceremonie en als we willen mogen we deze bijwonen. Dat slaan we natuurlijk niet af. Ikzelf ben erg benieuwd hoe de monniken van een jaar of 10 zich zullen gedragen. Ik kan me toch maar moeilijk voorstellen dat die altijd ja en amen zeggen en 1,5 uur hun concentratie erbij kunnen houden! In de tussentijd wandelen we samen met de monnik nog door de prachtige bergen. Hoewel wij flink aan onze conditie werken, schijnt het de oude man opmerkelijk genoeg geen enkele moeite te kosten de berg te beklimmen. Hij loopt alsof zijn hielen in de loop der jaren naar de berg zijn toegegroeid. Wij sjokken achter hem aan als rasechte Hollanders die geen berg gewend zijn.
Plots stopt hij, pakt een stokje en bukt om een insect op het voetpad te verplaatsen naar de bosjes. Bijzonder om te beseffen dat de verhalen over boeddhisten die geen enkel beestje doden, echt blijken te kloppen. Ook als er een mug op zijn arm zit, wordt die voorzichtig weggeblazen. Het regenseizoen is daarom voor de boeddhisten een heuse nachtmerrie met al die insecten op de voetpaden. Vaak blijven ze maanden in het klooster omdat de kans dat je buiten het klooster per ongeluk bij toeval een insect doodtrapt te groot is.
Als we weer bij het klooster zijn, wordt er al op de trommels geslagen als teken voor het begin van de ceremonie. Als we zitten, worden de Tibetaanse mantra
s opengeslagen en opgelezen. Niet monotoom, maar een beetje zangerig, zoals een tekst in het latijn zou moeten worden voorgedragen. De oudere jongens in het midden lezen de mantra's met volle overtuiging, terwijl de jongens aan de zijkanten het proberen te volgen en zachtjes mee mompelen. Ik ben blij te zien de de jonge monniken zich toch echt nog als jonge jongetjes gedragen. De een gaapt een pulkt wat aan z'n voet en aan de andere kant worden 2 jongetjes uit elkaar gezet omdat ze te veel klieren. Na afloop van een mantra wordt er 'muziek' gespeeld op vreemde instrumenten, wat een onheilspellend, mysterieus geluid voortbrengt. Het ritme van de trommels gaat steeds sneller en wordt dan plots overruled door een soort trompet, waarvan het geluid iets weg heeft van ons maandelijkse luchtalarm in Nederland. Tja het is geen muzikaal hoogstandje, maar zorgt gek genoeg voor een bepaalde rustgevende sfeer. Daarna wordt begonnen aan de volgende mantra en zo gaat het zo'n 1,5 uur. Wat een andere wereld is dit, maar heel leuk om eens een kijkje te hebben mogen nemen.
17-09
Ik sta met buikpijn op en besluit vandaag een dagje thuis te blijven, terwijl de anderen op pad gaan. Gelukkig gaan het s avonds alweer stukken beter, want Chantal en ik zijn uitgenodigd om te komen eten bij een Nepalees gezin waar een Marisa, een Nederlandse vrouw verblijft. We zijn met Marisa aan de klets geraakt toen we aan het wachten waren op de kumari tijdens het Indra Jatra festival.
We regelen een taxi, maar als we de taxichauffeur het adres laten zien, kijkt hij niet begrijpend. Het brengt een hoop verwarring met zich mee maar nadat we de taxichauffeur een paar keer hebben laten bellen met de familie is het duidelijk voor hem. Wij hebben nog steeds geen idee, maar blijven rustig zitten en zien wel waar we terecht komen :P Het blijkt dat het gezin net buiten Kathmandu woont in een klein dorpje. We worden hartelijk ontvangen in de familie en voelen ons gelijk op ons gemak. Het is een huis vol: vader, moeder, 2 dochters (11, 15) een neef (20), 2 inwonende meiden die studeren in Kathmandu en niet te vergeten Marisa, de Nederlandse vrouw die gelijk als een zorgzame moeder aanvoelt. Terwijl de moeder ons heerlijk eten voorschotelt en de vader ons zijn whisky inschenkt, kletsen we met Marisa en leren we de familie beter kennen. Ook het Dasain festival, het grootste nationale festival wat voor de deur staat, wordt besproken. Als we vertellen dat we nog geen plannen hebben, worden we uitgenodigd om met hun de belangrijkste dagen van Dasain te vieren in Chitwan bij de ouders van de neef. Het is tenslotte een familiefeest. We zijn dolblij en komen graag. Het lijkt ons geweldig om een typisch Nepalees feest met de lokale bevolking te vieren.
18-09
Vandaag wordt de vrijwilligerskast gebracht tussen 11-12. Dus terwijl de rest naar de kinderen vertrekt, blijven Chantal en ik achter om de kast te verwelkomen. We hoeven ons gelukkig niet te vervelen, want Chantal heeft ondertussen een nieuwe typisch Nepalese hobby ontdekt. Henna's maken! en ze blijkt een echt natuurtalent, want de Nepalezen staan zelfs versteld. Het gevolg is dus dat ieders voeten en handen aan de beurt komen om versierd te worden.
Rond een uur of 2 komen Leyla en Elien thuis. Zij zijn langs de markt geweest en hebben voor een heel weeshuis aan boodschappen gehaald, de hele keuken staat vol. Vanavond komt de familie van het winkeltje bij ons eten en moeten we voor 11 man koken op 2 kookpitten. 4 gangen hebben we bedacht. Een uitdaging! We gaan enthousiast aan de slag, maar al snel is het een grote chaos. Ook schiet de pot zout uit in de eiersalade en is die niet meer te redden. Hup, weer eieren op het vuur en overnieuw beginnen maar haha. Wat een opluchting als blijkt dat de familie dan een uurtje later komt. Zo hebben we genoeg tijd om alles netjes te maken en te doen alsof alles soepeltjes is verlopen! :) De familie heeft gelukkig niets door en het wordt al met al een super geslaagde avond. Mede door de grappige vader, die net als de vorige keer weer zelf wijn heeft gemaakt, waar die zelf dan ook het meest van geniet!
19-09
Vandaag weer een dag naar het boycentre. We doen een engelse les over lichaamsdelen en iedereen moet de juiste engels woorden bij de lichaamsdelen schrijven op een papiertje. Het verloopt goed en na afloop worden de papiertjes weer efficiënt gebruikt voor prachtige tekeningen, vliegtuigjes en origami. Daarna krijgt de dag een bijzondere wending. Bibek, de jongen die een tekening voor mij had gemaakt (eerste blog) wordt naar binnen geroepen voor een gesprek met de social workers. Bibek was nog maar een paar dagen bij CPCs, toen wij kwamen. In het begin erg bedachtzaam en bedeesd en toonde weinig emoties, maar tijdens de 3 week is hij ons langzaam aan gaan vertrouwen en kwam de zachtaardige kant naar boven.
Bibek was weggelopen van huis en verdwaald geraakt, maar wilde dolgraag Dashaina][ vieren met z'n familie. Zijn foto in de krant was gelukkig gezien door familieleden in Kathmandu, die hem over een uurtje komen ophalen. Hij doet zn nieuwe kleren aan, die ze voor Dassain hadden gekregen en pakt zijn schriftjes die hij verdiend heeft met et- tickets. Hij doet koel, maar ken hem onderhand goed genoeg om te zien, dat hij het vanbinnen moeilijk heeft. Bij CPCS heeft hij ook zn draai gevonden en vrienden gemaakt. Nou daar gaat hij dan: BYE, BYE schreeuwt hij naar de groep en schenkt nog snel een broek aan een vriend. Dan loopt hij met zn hoofd gebogen naar de poort. Hij huilt, maar zijn familieleden slaan gelukkig een arm om hem heen. Erg indrukwekkend, maar fijn om te zien wat CPCS kan betekenen.
20-09
De laatste dag alweer van het project! Als afsluiter hebben we voor alle kinderen van CPCS een grote Vlaamse kermis georganiseerd voor ruim 80 kinderen. Wanneer de stereo met bollywood muziek is aangesloten en de kinderen zijn verdeeld in groepjes van 5 ging de Vlaamse kermis van start.
De kinderen en konden als groep allerlei spelletjes spelen op het plein. Er zijn 7 verschillende spellen; spijjkerpoepen, met een lepel en een knikker een parcour afleggen, chocolaatjes happen, waterestafette, ringen werpen, met de benen vastgebonden een parcour afleggen en zaklopen. Het is een gezellige chaos, maar iedereen genoot enorm. Een mooiere afsluiter van deze 3 weken bij CPCS had ik niet kunnen bedenken. Ik vind het mooi dat ik een kleine bijdrage heb kunnen leveren aan de organisatie, maar ben ook blij dat ik zeker weet dat het zonder mij ook super gaat.
Van het ene feestje, vallen we in het ander, want vandaag zijn we ook uitgenodigd bij de buurvrouw. Haar zus en dochter van 21 uit Australië zijn vandaag na 16 jaar in Nepal, dus dat moet groots gevierd worden. We krijgen gelijk een bord heerlijk eten en drinken van de zelfgemaakte rijstbier dat proeft naar een soort combinatie van bier en 7-up. Gelukkig vallen onze zelfgemaakte gevulde eieren die we hebben meegebracht ook in de smaak bij de familie. De rest van de avond heerlijk gekletst met de familie en de Australische nicht en weer geschaakt met het buurjongetje. Helaas weer niet gewonnen, maar hij heeft me nu al een paar geheime trucjes onthuld, dus wie weet is volgende keer drie keer scheepsrecht.
21-09
We krijgen een smsje van de familie van Marisa. De vader van de familie kon verschillende dingen regelen voor het vervolg van onze reis. Hartstikke lief, dus spreken we af om 4 uur om wat dingen op papier te zetten. Genoeg tijd om smiddags nog even te skypen met het thuisfront. Maar de tijd vliegt en voordat ik het weet is het alweer 20 voor 4. Oeps, snel afsluiten maar en gaan. maar als ik de Ipad wegleg zie ik tot mijn schrik dat Chantal net klaar is met een enorme hennatekening op haar voet. Helaas pindakaas, dat wordt op blote voeten naar de bushalte dan maar. Aangekomen bij de familie heeft de vader een heel plan uitgewerkt. Een safari in het national park, een bezoek aan de geboortestad van Buddha, een trekking door de bergen, echt ideaal. Het is ondertussen al half 7 en blijven gezellig eten. We gaan met de hele familie momo's maken, een Tibetaans gerecht dat het best te vergelijken is met ravioli gevuld met kip, groentes en kruiden. Het eten maken is nog niet zo simpel, want alle momo's moeten een voor een op een sierlijke manier worden dichtgevouwen, zodat het zowaar kleine kunstwerkjes worden. In het begin word ik nog flink uitgelachen. Mijn creaties worden telkens vergeleken met dinosauriers. Ja, echt! Maar oefening baart kunst en al snel krijg ik het trucje door. Het is heerlijk om zo opgenomen te worden in de Nepalese familie en iets mee te krijgen van de lokale gebruiken. Nadat we met zn allen ruim 100 momo's hadden gemaakt en opgegeten was het alweer 22.00. Voor de Nepalezen al best laat en we besluiten een taxi te zoeken om naar huis te gaan. De familie kijkt ons vragend aan. Een taxi? Jullie kunnen gewoon blijven slapen hoor, geen probleem. We twijfelen, maar besluiten toch te kijken of er nog een taxi in de buurt is. Maar op de taxiplaats blijft het akelig stil, dus blijven we tot groot enthousiasme van de kinderen toch slapen en de kleinste meid haalt gelijk de rumikubstenen te voorschijn. Yes, eindelijk een spel waar ik wel goed in blijk te zijn, 2x gewonnen! :D
22-09
Als we wakker worden is de hele familie al aangekleed, het Nepalese ritme. Ik krijg een handdoek en sinds 3 weken sta ik weer onder een heerlijke warme douche, wat een luxe. Daarna komen tijdens het ontbijt de foto albums van de kinderen op tafel, net een theekransje. de trouwfoto's van de kinderen vertellen ze. We kijken verbaasd op. De kinderen zijn al getrouwd? Zo jong?? Ze leggen uit dat de meiden volgens de Newaritraditie als meisje trouwen met het fruit en de zon. Ze moeten dan 12 dagen in een ruimte zitten zonder zonlicht (wel een lamp) en ook mogen ze geen mannen zien. Het klinkt verschrikkelijk, maar de 12 dagen blijken wel heel leuk te zijn voor de meiden. er wordt veel gezongen en gedanst in de kamer en vrouwelijke familieleden en vrienden komen langs en brengen cadeautjes met zich mee. En daarnaast hoeven ze 12 dagen niet naar school, voegt de neef er lichtelijk jaloers aan toe. Heel bijzonder allemaal en snap er eigenlijk niets van!?! Waarom trouw je in hemelsnaam met het fruit en de zon? Het blijkt dat de traditie is ontstaan om een vroegere gruwelijke traditie te omzeilen. Vroeger was het namelijk zo wanneer je als vrouw weduwe werd, zijzelf dit ook met de dood moest bekopen door levend het vuur in te lopen, waarin haar man ook verbrand werd. Er was namelijk geen verbintenis meer op de aarde. Maar doordat de meiden nu eerst met het fruit en de zon trouwen, blijft er nadat je man overlijdt nog steeds verbintenis over op aarde en omzeilen ze de pijnlijke dood. Na de uitleg over de bijzondere traditie besluiten we weg te gaan om smiddags het Bodanath te bezoeken. Hier komt echter niets van terecht, want het regenseizoen blijkt nog niet afgelopen te zijn. Het komt met bakken naar beneden en blijven de rest van de dag binnen. Filmpje kijken en vroeg ons bed in want morgen gaan we al vroeg naar Nagarkot een dorpje in de bergen, waarvandaan je de Mount Everest kan zien.
23-09
Op naar Nagarkot, even weg van de drukte en uitlaatgassen in Kathmandu. we gaan met de lokale bus. De busreis duurt ongeveer 3 uur, maar het voelt veel korter door het prachtige uitzicht op de bergen en de terrassen. Aangekomen in het dorp, worden we opgehaald door een goede vriend van Inge en na een kwartier de berg op lopen, komen we bij een klein hutje aan. Zijn familie staat al op ons te wachten. Het hutje is klein maar heeft vele functies. Het doet dienst als winkeltje, restaurantje en daarnaast is het ook nog hun woonkamer. Het heeft wat weg van een gezellige overvolle caravan. Ook staat er nog een klein hutje naast, waar de moeder heerlijk eten voor ons maakt. Als ons buikje goed gevuld is, moeten we over rotsen en keien de berg af dalen, want het verblijf waar we slapen ligt ongeveer 30 meter lager dan het hutje. Het is simpel, maar alles is aanwezig en het uitzicht over de bergen en terrassen is geweldig. We maken snel een paar fotos en vertrekken dan voor een wandeling van 2,5 uur door de bossen en bergen van Nagargot. De zon begint te schijnen en op een paar locals na is er niemand te bekennen en horen we alleen het geluid van de krekels. Wat een rust en verschil met Kathmandu! Maar opeens hoor ik een zwaar gezoem achter me. Ik kijk om, maar er is niets te zien. Maar even later is het gezoem er weer, alsof het gezoem me achtervolgd. Ik snap er niets van, maar als Chantal gaat kijken, schrikt ze. Er blijkt een enorme tor van ruim 6 cm in mn haar verstrengeld te zitten. Vandaag dus echt letterlijk en figuurlijk een geworden met de natuur. Rond 17.00 zijn we weer terug, en maar goed ook, want het koelt als flink af hier in de bergen en het begint al donker te worden. Rond 19.00 klimmen we met onze zaklampjes in de hand weer de berg op naar het hutje om samen te eten met de familie. Plots wordt de kamersfeer bruut verstoord door een paar tienermeiden uit een resort iets verderop die de halve winkel leegkopen. Tja het is natuurlijk ook nog een winkeltje. We kletsen wat af, maar duiken vroeg ons bed in. De wekker staat om 05.00, want dan gaan we met de man een stuk de berg oplopen om de zonsopgang te zien.
24-09
De wekker gaat, wat een ellende. We kijken naar buiten en zien geen hand voor ogen. Als we net weer besluiten om verder te gaan slappen, bedenk ik me. Het is hier allemaal enkelglas en als ik met mn hand over het raam wrijf blijkt dat we de condens op de ramen hadden aangezien voor wolken. Het is nog steeds niet helder, maar we gaan ervoor. Trekken onze warmste kleren aan en lopen de berg op. Maar helaas is er geen mooie zonsopgang te zien en blijft het bij een geel oplichtende wolkje. 10x sneller lopen we de berg weer af, door het vooruitzicht om weer lekker ons warme bedje in te duiken. Uren later worden we pas weer wakker, doordat het keihard is gaan regenen op het golfplatendak. We doen lekker rustig aan, nemen een warme douche, krijgen een heerlijke omelet van de moeder en kletsen in het hutje totdat de regen is gestopt. We moeten nog ruim een half uur wachten totdat de bus vertrekt, want in Nepal geldt dat de bus pas gaat vertrekken als die zo vol zit dat er minstens 10 mensen moeten staan. De mensen die onderweg dan nog willen opstappen, klimmen op het dag. Doodeng lijkt me dat, want soms hangt de bus zo scheef, dat als ze zich niet goed vasthouden, ze zo de afgrond invallen. Eenmaal aangekomen in Kathmandu lopen we gelijk naar durbarsquare, want deze avond zijn we uitgenodigd voor het eten bij de Nepalese familie van het winkeltje. Tevens is dit ons laatste avondmaal met de vrijwilligers, want die vliegen morgen alweer terug. We zijn eigenlijk kapot van de rit, maar als we bij de familie zijn, krijgen we spontaan weer energie. Het was weer onwijs gezellig, lekker gegeten, gezongen, gitaar gespeeld en Pacun het mopshondje van drie week die telkens door de kamer rent om restjes eten van de vloer te scoren.
25-09
Vandaag mogen we onze soeroewalls ophalen! (stoffen broeken) Een verhaal wat ik misschien nog even moet toelichten. In Nepal hebben ze in elk straatje winkels met duizenden kleurrijke stoffen. In plaats van kleren kant en klaar te kopen, kopen ze hier stoffen en laten bij een naaiwinkeltje er kleren van maken. Dus Chantal en ik besloten dit ook maar eens te proberen. We hebben stoffen gekocht en met handen en voeten proberen uit te leggen aan de mannen in een naaiwinkeltje om de hoek wat we precies wilden. Nu is dus de grote vraag of ze het hebben begrepen! We passen ze gelijk, maar ze hebben ons aangezien voor reuzen, want we kunnen de broeken bijna optrekken tot aan onze oksels! wat nu?? We laten onze megabroeken zien aan de buurvrouw, die gelijk dubbel ligt. Maar gelukkig wil ze meelopen naar het winkeltje om het in het Nepalees en op de Nepalese manier uit te leggen. Dit betekent flink doordrammen en met veel armzwaaien duidelijk maken dat ze het gratis en voor niets moeten herstellen haha. Wij houden ons er verstandig buiten en zeggen niets, maar ze krijgt het voor elkaar en morgen zijn ze versteld! Altijd fijn zo'n pittige buurvrouw.
26-09
Visite!! Marisa komt gezellig een dagje langs bij ons in Baluwatar. Eerste uitstapje wordt de Europese bakker. Marisa is ondertussen wel zat geworden van al de rijst en kerrie en verlangt naar een heerlijk bruin boterhammetje. Daarna gaan we met de lokale bus naar Pashupatinath. Een erg heilige plek, waar de doden publiekelijk geëerd en gecremeerd worden. Erg bijzonder en je moet hier als toerist dan ook 1000 roepies betalen om naar binnen te mogen. Nouja toerist is niet helemaal het juiste woord, want het is namelijk zo dat de chinezen met hun grote camera's overal gratis mogen binnenkomen, maar wij als blanke bij elke tempel weer een entreebewijs moeten kopen. Hoezo zijn Chinezen geen toeristen???
Chantal is er vorige week al een keertje geweest en heeft bij de motorparkeerplaats een geheime ingang gevonden om binnen te sneaken. Dus als zuinige Nederlanders, natuurlijk eens even proberen.
Helaas staat er dit keer toch een mannetje. We doen ons nog voor als domme toeristen en proberen nog met het oude kaartje van Chantal binnen te komen. Maar hij heeft ons door en dus lopen met gebogen hoofd naar de kassa!
De publieke ceremonie en crematie is erg indrukwekkend. In prachtige doeken gewikkeld, worden de voeten van de overledenen in de heilige Bagmatirivier gedompeld en wordt het lichaam ritueel verbrand. Ik vind het bijzonder om de traditie te zien, maar voel me ook enigszins ongemakkelijk omdat je toch bij iets heel persoonlijks staat te koekeloeren. Toch stelt Marisa me gerust, want in de hindicultuur zijn ze niet anders gewend dan dat ze publiek afscheid nemen van hun geliefden. Dat is misschien waar, maar het grijpt me behoorlijk aan.
's Avonds gaan we lekker uiteten en besluiten we eens Tuborg te proberen, een zwaar biertje dat hier in Nepal veel gedronken wordt. Het wordt een late avond en Marisa blijft gezellig slapen. Een echt Nederlands logeerpartijtje in Nepal!
Veronica hartstikke bedankt voor de telefoon. Hij werkt super goed! Maar het effect werkt wel een beetje averecht. Want het blijkt dat de oude Nokia's alleen nog maar in Europa te verkrijgen zijn en onze telefoon hier dus echt een collectes item is! Maar ik zal er goed op letten!
Jasper gefeliciteerd met je verjaardag!!! :D
-
27 September 2014 - 20:45
Harrie:
Wederom een mooi verslag, heb heerlijk gelezen, hoop mooie foto's te zien bij thuiskomst.
Heel plezier nog daar, groetjes de Appeltjes. -
27 September 2014 - 21:38
Ina Kruze:
Hoi Paulien, heb met veel plezier jouw weer vele mooie verhalen gelezen'
Wat een andere wereld, kun je je haast niet voorstellen, geweldig om dat mee te meken.
Wens jullie nog een mooie tijd daar....liefs oma. -
29 September 2014 - 16:21
Gerrie Schaank:
Moi Paulien,
Jouw derde verslag over je ervaringen in die "andere wereld" weer met veel belangstelling gelezen. Zeer interessant! Beetje vreemd dat in je zo'n wereld droomt van 'slapend rijk' worden. Misschien moest die zoemende tor in je haar je wel van die gedachte bevrijden. Wat heb je met die tor gedaan? Op z'n Nederlands dood getrapt of volgens boeddhistisch gebruik laten leven? 'Soeroewalls' is hindi voor 'broeken op de groei' ( kon je niet weten). Ja, die rijst en kerrie, alles smaakt zo. Word je inderdaad zeer snel zat van. In India at ik daarom alleen nog maar grote gamba's en kippensoep (die wonderwel net zo smaakte als bij ons thuis). Nog veel plezier en mooie ervaringen voor de komende 'vrije' tijd in Nepal.
Gerrie. -
30 September 2014 - 13:15
Ginahassing:
wederom genieten van jou verhaal.
veel plezier met alles wat je nog gaat doen/zien
gina/geiko. -
04 Oktober 2014 - 12:11
Veronica:
Lieve Paulien,
Wat weer een mooi verslag, ik heb je avonturen weer met veel plezier gelezen. Kind, wat een prachtige ervaringen doe je daar op. En door jouw open houding reageren de mensen in Nepal natuurlijk ook zo gastvrij naar jou/jullie toe. Dit is een reis die je je hele leven bij zal blijven.
Ik wens je nog heel veel plezier en kijk al weer uit naar je volgende verslag.
Liefs,
Veronica
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley